Duo Pierre et Gerdy: hoe het allemaal begon
Toeval bestaat niet
Bij het scheiden van de brocante markt zat je daar, in een hoekje van een terras: 
glimmend rode accordeon, alpinopet, grappige gele bril, zwart vestje en fleurig shawltje. Bescheiden maar oh zo aanwezig. Van achter de heg bleef ik staan luisteren. Je leek als in trance, verstild, heel ontspannen en terloops spelend, beetje als vanzelf. De accordeonmuziek hulde het pleintje in een dromerige sfeer, als een warme deken. Franse chansons en musette…en als vanzelf begon ik mee te zingen. Je keek op en knikte uitnodigend. “Sous le ciel de Paris s’ envole une chanson mmm mmm”( bekend van Juliette Gréco), we zouden het die avond nog vaak samen ten gehore brengen. Maar dat wisten we toen nog niet.
Vive la France
Ik ontmoette jou, accordeonist Peter Smeitink, tijdens het Vive la France weekend 2016 in Hummelo. Heel toevallig kwam ik bij het naar huis gaan langs de plek waar je zat te spelen. Een half uurtje later was er een nieuw duo geboren: Pierre et Gerdy. Tot tien uur ’s avonds liepen we al spelend en lachend en dansend door de Dorpsstraat. Wat een zwoele zomeravond! De tijd stond stil. We speelden aan de tafels van het grote terras bij Hotel De Gouden Karper. Improviserend, want ons repertoire kwam niet helemaal overeen. “Ik treed eigenlijk niet op, ik zorg voor sfeer”, zei je nog. Dat vond ik zo treffend voor jou als muzikant: zeer muzikaal en ervaren, maar zo in dienst van de toehoorders. Samenvallend, samenstromend met wat zich aandient. Oog voor het geheel. Geen haantje, geen egotripperij. Mooi! Ik genoot ook van je zogenaamde Vlaamse manier van praten en je aparte gevoel voor humor. We hadden een gouden avond en velen zongen met ons mee.
Pierre et Gerdy
We spraken af en gingen samen repeteren. Een Frans repertoire: oude bekende chansons, instrumentale walsjes/musettestukken: vrolijkheid en nostalgie. Prachtige harmonieën schudde je zo uit je mouw. Je hoorde alles. Zo knap. We waren aan elkaar gewaagd en dat was leuk. En nu hebben we een uitgebreid repertoire met mooie stukken om een optreden mee te verzorgen. We zijn vooral dol op Mon amant de St. Jean (valse musette), Que reste-t-il de nos amours en La Mer(Charles Trenet), Gigi (Dalida) en Le mur de la prison d’en face (Yves Duteil). En als jij Dominique speelt komt de vaart erin en krijg ik zin om te gaan huppelen. En hoe leuk is het dan als mensen even mee komen zingen of gaan dansen! Onze muziek brengt plezier en verbroedering. Dat zagen we pas nog tijdens een optreden als straatmuzikanten op de Montmartre-markt in Doesburg.
Kiezen voor chansons
Wat was het een verrassing, Pierre/Peter, dat je zo’n ervaren muzikant bent. Pianodocent met accordeon als tweede instrument. Ellenlange staat van dienst als pianist in bands en combo’s. Pop, jazz, kleinkunst….Een professional! Je had aan een halve zin genoeg om de akkoordenreeks op te hoesten. Zelfs in lastige toonsoorten. Wauw. Franse chansons waren nog een beetje nieuw voor je. Maar wat vond je het een uitdaging om dit genre met zijn eigen stijl en gevoel op je accordeon te verkennen. Een nieuw genre en een relatief nog nieuw instrument. Hard werken!
Het lag eigenlijk wel voor de hand dat ik weer chansons zou gaan zingen. Mijn studie Franse taal- en Letterkunde had me natuurlijk al op het spoor van het chanson gezet. Zo fijn als je precies weet wat er gezegd wordt! En mijn klassieke ondergrond als zangeres is alleen maar handig. En zo zing ik nu elke dag liederen van Schumann of opera aria’s, mijn eigen Nederlandstalige kleinkunstrepertoire en Franse chansons. Het bijt elkaar niet.